Het ligt zo’n 50 km uit de kust van Wakathane (zoek het op via Google Maps). Vanochtend om 7:00 voeren we uit naar deze actieve vulkaan. Het eiland is overigens niet wit (althans nu niet), maar werd zo genoemd door de fameuze Capt. Cook toen het kennelijk bedekt was met lichtgrijze as. De ervaring is echt geweldig. Een heftig vulkanisch eilandje (nog geen 2 x 2 km) waar Mother Earth tekeer gaat. De laatste serieuze eruptie was in 2000, maar ook sindsdien hebben er volgens onze gidsen talloze veranderingen plaatsgevonden. Het bezoek is niet geheel zonder gevaar: we moeten ‘bouwvakkers-helmen’ en gasmaskers dragen en de gidsen en de skipper staan permanent met elkaar in radio-verbinding. Bij een eventuele eruptie komen er stenen naar beneden “the size of rugby-balls, basket-balls and even the size of small cars”. Een gids vertelde dat wanneer je het eiland door midden zou snijden, het er uit zou zien als een spons: overal gaten en onderlinge verbindingen. Dat zien we: een hoop gespuit en geborrel van stoom en modder (zelfs op het ‘officiële’ pad dat we moeten volgen). Triest verhaal over mijnwerkers die hier naar toe gelokt werden door “Work on a Pacific Island” en twee shilling per uur (maar alleen tijdens Kerstmis vrij). De bedoeling hiervan rond 1930 was dat er zwavel gewonnen zou worden (dat is hier inderdaad nogal aanwezig). Er werd op het eiland een soort onderkomen en een fabriekje gebouwd, en de mijnwerkers haalden de rotsen daar naar toe, de rotsen werden klein gemaakt (verpulverd) en het resultaat werd wekelijks per schip opgehaald. Helaas was het zwavel niet zuiver genoeg en verloren diverse mijnwerkers tijdens vulkanische activteit hun leven. Toen ging de mining company failliet. Sorry. Maar wij hebben een top-ervaring op een van de weinige echt actieve vulkanen ter wereld die je kunt bezoeken. Wow!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten